Island in the sun!

Het is woensdag en het is echt zo ver. Ik ga op reis, alleen! Stiekem vind ik het toch wel heel spannend en ik heb moeite met eten vanwege de zenuwen. Rond een uur of half vier stap ik op de Thalys. De trein die mij in ruim drie uur naar hartje Parijs brengt. Met een brok in mijn maag neem ik afscheid van mijn moeder, en van Aryanna, die mij nog even gedag is komen zeggen :D
Dan zit ik in de trein, een plekje bij het raam. Gelukkig is het niet zo druk en heb ik twee stoelen voor mij alleen. En ik maar denken dat de Thalys een snelle trein is. Nou... pas vanaf Brussel begint hij vaart te maken, en dan is de trein al halverwege ;) In Parijs aangekomen blijk ik helemaal achterin de trein gezeten te hebben (rijtuig 18). Dus daarom was het ticket zo goedkoop ;) Wat een hel, ik was een kwartier bezig om op het stationsplein te komen. De massage van vanochtend had niet zoveel nut. Nu kan ik hem beter gebruiken ;)
Gelukkig zijn er genoeg taxi's en kan ik met comfort verder met mijn reis. Een tip: bespaar niet op een taxi als je zoveel moet mee sjouwen (twee koffers, rugzak en laptop), want het is echt een genot om van deur tot deur te reizen.
"Tu parler Anglais?" vroeg ik aan de taxichaffeur. Maar helaas, hij sprak geen Engels. Wat een geluk dat ik toch nog een beetje Frans kan! Zo bleek het dus spitsuur te zijn in Parijs, en de taxi's gaan hier helaas niet alleen per kilometer ;) Nog een tip voor iedereen die naar Parijs gaat: laat je auto asjeblieft thuis. Ik denk dat ik wel drie keer een hartverzakking heb gehad, daar in dat Franse verkeer. De weg in Frankrijk is gewoon een groot stuk asfalt. Een streep in het midden scheidt de linker en de rechter weghelft, zo kun je spookrijden tenminste vermijden. Maar verder... Je hebt bijna twee banen om je op voort te bewegen en het is net een mierenhoop. Alles rijdt door elkaar. Auto's, bussen, taxi's, maar ook fietsers en een heleboel scooters. Het toetert een hoop en het is maar te hopen dat ik heelhuids aan de andere kant kom. Scooters schieten overal tussendoor en rotondes zijn een regelrechte ramp: een groot stuk asfalt met een bloembak in het midden en meerdere stoplichten OP de rotonde. Help mij er aan herinneren dat ik nooit met de auto door Parijs ga!
De taxichaffeur hield wel van een beetje doorrijden. Op die manier was mijn ritje van Gare du Nord naar F1 Rungis Orly 'maar' 35 euro ;)

Het Formule1 hotel is ook lachen, het is net een blokkendoos. Je kamer is bijna vierkant, maar bevat wel een tweepersoonsbed, een stapelbed, een bureau, een wastafel en een tv. De douche en toilet zijn op de gang. Dus toen ik 's ochtends even naar het toilet moest, werd ik aangestaard door een man die het wel heel prettig vond dat ik alleen een shirtje aan had. LOL.
De kamer zelf is prima. Simpel, klein en gehorig (al viel de overlast reuze mee), maar daar is de prijs ook naar (35 euro per nacht per kamer, dus voor maximaal 3 personen!). Gezien ik alleen een plek zocht om te slapen, voldoet dit aan al mijn eisen :)

De volgende ochtend nam ik de ‘gratis’ shuttlebus naar het vliegveld. Juist, ik dacht gratis, maar hij stond stil en zei ineens “dies oeroes”. En ik maar denken dat hij het over tien uur had :P
Gelukkig was ik erg vroeg op het vliegveld (3 uur voordat mijn vlucht vertrok) en kon ik als een van de eerste inchecken en bepalen waar ik wilde zitten. Ik vroeg om een plek met veel beenruimte, en zat dus bij de nooduitgang. Wat een genot! Ik kon gewoon lang uit onderuit gezakt zitten 8-)
Trouwens, ik had een cadeautje mee van Jeannette, wat ik pas in het vliegtuig mocht openmaken. Kom ik bij de douane, zij mijn tas openmaken. “Wat zit hier in?” en ik met mijn blonde kop: “dat weet ik niet, dat heb ik van een vriendin gekregen.”. LOL. Toen moest dat ding dus nog apart door de xray machine! ;) In het vliegtuig bleek het een krijsend varken te zijn! ;)
Ik snap trouwens ook waarom het vliegticket zo goedkoop is: tijdens de vlucht kregen we twee keer eten (diner om 11.00u en minilunch om 17.00u) en verder was het selfservice voor drinken! Ik kon drukken op het knopje voor een stewardess, maar er kwam niemand ;) Ook kon ik niets te eten kopen. Het enige wat ze hadden was een zakje haribo. Dus wat een geluk dat ik de kikkers&muizen van Miriam mee had :D (en natuurlijk nog brood en ontbijtkoek).

Eindelijk was daar land in zicht, na bijna negen uur gevlogen te hebben. Het leek net alsof we neer zouden storten in zee, maar net voordat we de grond raakten, was daar ineens de landingsbaan. Ik kijk door het raampje om wat van het eiland te zien… maar wat schetst mijn verbazing: het regent! LOL. Denk ik Nederland te ontsnappen… Maar bij het uitstappen kwam de hitte je al tegemoet en binnen een half uur was ik zowel door de immigratie heen als met mijn koffers in de aankomsthal. Helaas was Alexandra er nog niet, maar ik was gewaarschuwd voor de caribische mentaliteit (alles op zijn tijd).

Een uur later zat ik in de auto op weg naar de stables. De omgeving kon ik niet goed zien, vanwege de tropische bui die op ons dak viel ;)
Aangekomen bij Lucky Stables kon ik uit de auto en in de zon. Oooh, wat een genot <3 Het was dan wel warm (flink warm), maar wat is het zonnetje lekker! Ik ben in een keer van mijn winterdepressie af ;)
Ik kreeg een rondleiding over het terrein. Het is ongeveer duizend hectare en de paarden staan gewoon los, in groepen. Ideale huisvesting voor een paard. En als het etenstijd is, komen ze vanzelf allemaal naar beneden. Het terrein ligt direct aan zee, dus daar wordt gezwommen met de paarden. Verder zitten ze direct aan de natuur (mooi!) en kunnen ze bij terugkomst nog wat drinken of eten bij de bar.

Daarna was het tijd om mijn kamer te zien. Dat was (eerlijk gezegd) wel even schrikken, zeker nadat ik natuurlijk vier jaar mijn eigen huis heb gehad ;) Ik slaap in een huis met in totaal zes personen. Ik slaap in een kamer van ongeveer 3 bij 3 met nog een ingebouwde wand met kasten van ongeveer een meter diep. Maar straks na een schoonmaakbeurt en na het ophangen van alle dingen die ik heb meegenomen en gekregen, zal het er vast heel gezellig uit komen te zien :D

Nog even boodschappen gedaan in de supermarkt hier om de hoek. Nou, je gaat je doodlachen. Wat een absurde prijzen! Ik heb een emmertje yoghurt gekocht (1L) voor de nobele prijs van 2,5 euro!! Een zak chips, die bij de kassa maarliefst 3 euro bleek te zijn! Oops. (Dat wordt makkelijk afvallen ;p) En ook lokale producten zijn niet echt goedkoop. Een mango is hier ook nog 2,5 euro. Dus… dit wordt even uitzoeken waar ik goedkoop kan shoppen en wat de goedkope (lokale) producten zijn. Anders word ik of heel blut of heel dun ;)

Terug naar de stallen gegaan om daar nog even te kunnen internetten, maar buiten was het veel koeler en gezelliger, dus daar heb ik met een stel Amerikanen zitten kletsen. Alexandra had daar nog wat eten liggen (bij de bar), dus ik heb gedineerd met kipkluifjes en koude pizza :D
Op dat moment ging ook de zon onder. Helaas was het bewolkt, maar wat een prachtig uitzicht. De hemel was redelijk helder, de sterren nog veel meer! Je hoorde het zeewater kabbelen en er kwam een prachtig verlicht cruiseschip voorbij. Nou, dat was wel even genieten! Zeker omdat ik gewoon in mijn korte shirtje nog buiten zat <3

Nog leuker: er is hier geen airco. Dus tijd voor mijn lichaam om echt te acclimatiseren! Het koelt hier wel af (buiten), maar binnen is daar niets van te merken. Vergelijk het ongeveer met de sauna die ik vroeger had in mijn kamer, als het 25+ graden was geweest en de zon onderging op mijn raam. Heet dus ;)
Gelukkig heb ik wel redelijk kunnen slapen. Om een uur of 10 (NL tijd: 3 uur) ben ik naar bed gegaan en het is nu een uur of 6. Ik zie het al licht worden!

Ik wilde gaan douchen, maar er is een probleem met de kraan en ik kon de hoofdkraan niet vinden, dus: geen water. Toen maar meegereden met Roderick naar Seaside Nature Park, waar ik lekker in de zee ben gesprongen! Heerlijk warm en lekker verkoelend. Het is hier namelijk best wel warm ;) Dat merk je niet als je een bankje in de wind zit (dan is het goed te doen!), maar wel als in je kamer aan het werk bent. Pfoe. Eerst eens even mezelf de tijd gunnen om te wennen aan de temperatuur hier.

De rest van de dag heb ik een beetje meegekeken hoe het hier allemaal gaat. Paarden vangen, poetsen, zadelen, verzorgen. Dan de toeristen ontvangen, uitleggen wat de bedoeling is en ze dan op het paard hijsen. Een uurtje rondhobbelen door de natuur met de spectaculaire afsluiter: zwemmen in zee! Ik zat vanochtend op Henkie, nog een jong paardje. De hele rit ging prima, het zwemmen vond hij geweldig (bellen blazen in zee!), maar na afloop was hij zo enthousiast dat hij met een enorme bok naar de groep sprong en mijn hand tegen de zadelknop werd geknald. Ik ben dus nu al gewond ;) Valt mee hoor, gewoon een dikke duim en een blauwe plek, gaat vanzelf weer weg. Volgende keer dus op een iets rustiger paardje mee.

Verder kom ik hier aan aandacht niets te kort. Die Antiliaanse mannen zijn echt hilarisch! Ze hebben een mentaliteit van vriendelijk doen tegen elke vrouw (want anders willen de vrouwen de man niet, is hun redenatie) en dat uit zich voornamelijk in flirtgedrag. ‘You are beautiful’, ‘come see my house’, ‘I will be your doctor’ en dat soort dingen. Ge-wel-dig ;)

Ik doe nou wel of het geweldig is (en dat is het ook!), maar ik vind het nog best pittig! Zo in een nieuwe omgeving gedropt: nieuw klimaat, nieuwe cultuur, nieuwe manier van leven. Ik vind het wel prettig dat hier ook Nederlandse meiden zitten die mij op sleeptouw willen nemen. En Alexandra is ook superbehulpzaam :) Dus zij helpen mij met acclimatiseren. Heimwee heb ik dus wel een minibeetje (vooral als ik alleen zit met niets te doen), maar nog geen Wales taferelen, dus dat stemt mij gerust :)