Het leven in de tropen...

Jullie hebben even moeten wachten op mijn laatste update. Nou ja, niet mijn laatste update, want ik ben toch niet het vliegtuig ingestapt samen met mijn ouders. Snikkend liet mijn moeder mij achter, haha. Mijn ouders zijn dus vrijdag weer naar Nederland vertrokken en hebben ondertussen weer vaste grond onder de voeten. Hier is het toch wel stil in huis, zonder het gesnurk van papa en het gekuch van mama… maar ik denk dat ze daar in Nederland hetzelfde denken ;)

Maandag zijn we even naar Marigot gegaan, om te kijken of daar nog wat te shoppen valt. Zoals jullie al hebben kunnen lezen is Philipsburg een groot drama. Marigot is niet veel beter. Ze hebben er wel wat chiquere kleding, maar daar is de prijs dan ook naar. Sowieso al het dollar/euro prijsverschil (+25%), maar ook omdat de prijzen gewoon veel hoger liggen. Dus thuiskomen met koffers vol kleding zul je mij niet zien doen. Misschien moet ik op de terugweg toch maar een of twee daagjes New York inplannen en mijn halve garderobe hier op SXM achterlaten ;)
We hebben nog even wat gedronken in de haven van Marigot, al bleek later dat het gewoon de haven was van de Simpson Bay Lagoon, ipv de Atlantische oceaan. Oops.
’s Avonds zijn we uit eten gegaan bij Rancho’s, een Argentijn met heel veel vlees. Erg lekker, maar toch wel veel te veel. Alleen papa kon zijn bord leeg, maar die heeft dan ook een grote buik, haha.

Dinsdag gingen we naar de Loterie Farm. Dat is een stuk natuurgebied op de Franse kant, waar ze een zogenaamde “fly-zone” hebben gemaakt. Een soort survivallen, maar dan alleen met verschillende soorten touwladders en koorden om naar beneden te zoeven. Ik kon kiezen tussen de fly-zone en de fly-zone Xtreme. Al wilde ik voor de tweede optie gaan, wist ik toch niet of ik het zou durven. Je kon daar namelijk niet stoppen, er was veel hoogteverschil en je had flinke spierballen nodig, werd mij verteld. Toch maar eerst de baby versie proberen dan.
Bij de eerste afdaling (hangend aan een koord, zoevend naar beneden) zat mijn hart toch wel in mijn keel, maar toen ik eenmaal doorhad hoe leuk het was, had ik daarna geen angst meer! Klimmend en klauterend en zoevend was ik een uur door het hele parcours heen. Dat was gaaf! Volgende keer toch maar terug gaan om de extreme versie te proberen :) En als jullie je afvragen waar papa en mama op dat moment waren… nou, gewoon op de grond. Hadden jullie al verwacht hè? Ik denk dat mama het paardrijdavontuur al dapper genoeg vond, haha.
Bij het boodschappen doen voor de normale avondmaaltijd (koken ipv uit eten), kwam ik een aantal locale delicatessen tegen. Van stierenhoeven tot kippenklauwen. Vermaakt u zich met mijn fotoserie!

Woensdag hadden we een dagtrip gepland naar Saba, een eiland hier in de buurt dat ook bij Nederland hoort. De eerste uitdaging was om op Saba te komen. Hiervoor moesten we de Edge II trotseren. Een catamaran-achtige boot, maar dan een met motor. We scheurden over de golven. Vergelijkbaar als je een steentje over het water ketst. Juist. Hobbel, kets, klap, blub, vlieg. Daar kwam de reis op neer, erg wild dus met veel volle kotsemmertjes tot gevolg. Gelukkig niet van mij, want ik was zo slim om mijn reisziekte pilletje in te nemen ;)
Na 75 minuten kwamen we op Saba aan, waar we een lokale taximeneer bereid hadden gevonden om ons die dag rond te rijden. Hij sprak zelfs een beetje Nederlands! Hij liet ons wat van het eiland zien, wat neer kwam op veel tropische bossen (regenwouden eigenlijk), witte huisjes met rode daken (want iedereen is verplicht het zo te verven) en de kortste landingsbaan ter wereld (400 meter). Jammer dat het vliegtuig te duur was, anders was ik zeker dat avontuur aangegaan.
Uiteindelijk werden we gedropt bij het tropisch regenwoud, waar we de Mount Scenery trail konden lopen. Volgens het bordje slechts een luttele negentig minuten van beneden naar boven, maar dat is vast opgeschreven door een bergbeklimmer, want met mijn conditie duurde het wel twee keer zo lang! Niet meteen denken dat ik de hele trail heb gelopen… zo sportief ben ik nou ook weer niet, haha. We begonnen iets hoger en na een half uur lopen zijn de watjes van de familie afgehaakt. Ik wilde perse de top halen, maar na anderhalf uur lopen was ik er nog niet. Bovendien was het erg bewolkt en had ik dus geen uitzicht, wat betekende dat je op de top van Saba ook geen uitzicht had. Op 850 meter hoogte ben ik dus gestopt, maar ik ben nu wel de enigste van de familie die op het hoogste punt van Nederland heeft gestaan! 8-)
Onderweg heb ik volop genoten van de natuur en het wildlife (slangen! En kolibri’s) en na ruim twee en een halfuur was ik weer terug bij het beginpunt en hebben we geluncht bij de Ecolodge.
De bootreis terug was bijna net zo erg als heen, met als voordeel dat ik het grootste deel van de tijd heb geslapen, omdat ik zo moe was van het wandelen en de pillen tegen de reisziekte ook zo zijn uitwerkingen hadden.

Donderdag hadden we weer een dagtrip. Dit keer naar Anguilla, wat bij Engeland hoort. Met een prachtige Heineken catamaran vaarden we richting Anguilla, een tocht van zo’n anderhalf uur. Het was heerlijk weer en op de boot lagen ook van die zwarte netten (noemen ze hier ook trampolines?) waarop je kon liggen en nat gespetterd worden. Daar heb ik natuurlijk lekker in mijn bikini op gelegen. Helaas heb ik een bleekscheten huid (van mijn papa geërfd, en bedankt hè), waardoor mama ondertussen al bruiner was dan ik. Twee weken versus twee maanden. Het leven is toch oneerlijk, haha. Vooral omdat ik hier in de zon achterblijf ;)
Op Anguilla aangekomen werden we met een speedbootje naar de kust gebracht. Zo’n bootje noemen ze hier een ‘dinghy’, hihi. Aan wal werden we meegenomen door Dennis en zijn grote taxibus. Hij gaf ons een rondleiding over het eiland, rijdend aan de verkeerde kant van de weg. Anguilla is vrij plat vergeleken met de omliggende eiland (Sint Maarten, Saba), het hoogste punt is iets van 100 meter en het heeft slechts 13.000 inwoners. Vergeleken met de 90.000 die Sint Maarten tegenwoordig heeft, is dat niet erg veel.
We werden afgezet bij Shoalbay, een prachtig wit bounty strand! We kregen een typisch Caribische lunch met chicken en spareribs en daarna hadden we nog twee uur de tijd om lekker op het strand te liggen en te snorkelen. Net voor de kustlijn zag je donkere plekken in het water (rotsen en koraal) en daar kon je heel goed snorkelen. Erg helder ook. Veel tropische visjes gezien.
Rond drie uur werden we weer naar de boot gebracht, die ons in anderhalf uur tijd weer terug bracht naar Sint Maarten.
De laatste avond hebben we afgesloten zoals de eerste avond was begonnen: op het balkon samen pizza eten met Anita, René en Jessica!

Vrijdag was de laatste dag voor papa en mama op dit tropische eiland. We hebben die dag niet veel gedaan, behalve boodschappen doen (even een voorraad inslaan, haha), koffers ingepakt en nog even heel veel spelletjes gedaan. Want dat ga ik toch wel missen hier!
Rond vijf uur zijn we naar het vliegveld gereden, waar we nog even wat gegeten hadden, voordat ik papa en mama moest uitzwaaien bij de paspoort controle. Snik.

Zaterdag dacht ik even lekker bij te komen en met Kady te gaan shoppen hier in Philipsburg. Na een winkel gehad te hebben, zei ik tegen Kady dat ik me echt niet lekker voelde en toch maar naar huis ging. Thuis aangekomen bleek ik 39 graden koorts te hebben en minstens een keer per uur naar de wc te rennen om mijn darminhoud te legen. Eerst dengue, nu buikgriep. Ik ga nog eens naar de tropen zeg…

En nu is het zondag, is mijn koorts gelukkig weg, maar mijn buik nog wel onrustig. Helaas, want ik zou vandaag met Jessica naar het strand gaan, maar dat durf ik nu niet aan. Maar ach, hier kan ik ook lekker relaxen en als ik verkoeling wil kan ik altijd nog in het zwembad springen ;)

En natuurlijk de foto’s: http://picasaweb.google.com/lisankaSXM/SXMMetPapsMams3#

Ps. Nu ben ik nog vergeten te vertellen over onze huisdieren! Behalve vliegende kakkerlakken en fel groene leguanen, ben ik hier ook al een schildpad en een tarantula tegen gekomen…